Net als iedereen heb ik uit de ervaring van mijn eigen honden geleerd. Leren gaat met vallen en op staan. Ik geloof dat ik door de fouten die ik zelf gemaakt heb een rijker en meevoelender hondentrainer ben, dan als alles van een leien dakje had gelopen... In dit artikel leer je mijn honden beter kennen. Elk met hun unieke eigenschappen en lessen.
Mijn eerste hond: Amerikaanse Akita Ashka
Op zes jarige leeftijd kreeg ik mijn eerste hond, Amerkaanse Akita Ashka. Ze was 12 weken toen ze bij ons terecht kwam als pup. Bij de kweker mochten we de ouders niet zien, 'dat geeft te veel stress' zei de kweker. We kregen korting omdat Ashka de laatste pup was van het nest en een beetje ouder was. Omdat het onze eerste hond was, wisten we van niet beter en vertrouwden we op het woord van de kweker dat dit de normale gang van zaken was.
We wouden het goed doen en gingen onmiddellijk met haar naar de hondenschool. Gezien Ashka 'een handje vol' was werden we daar al gauw weggestuurd. Ashka ging voortdurend naar de andere pups, kon zich niet concentreren en stoorde de les. Dan maar thuis verder opvoeden. Dit ging niet zonder slag of stoot want ik herinner mij dat Ashka een fervente broeken-bijter was in haar jonge maanden.
Ashka was super sociaal naar mensen toe, ik was steeds honden-trots als ik haar mocht voorstellen. Menig spreekbeurt ging dan ook over de Amerikaanse Akita: de hond van keizers en koning van de berenjacht. Met zo een loebas in huis voel je jou ook beschermd als jong kind. Als ik vroeger een nachtmerrie had, kwam Ashka bij mij op de kamer om de monsters te verjagen, succes gegarandeerd! Tot op heden is Ashka nog steeds mijn idool. De Amerikaanse Akita heeft dan ook een speciale betekenis voor mij. Het doet me steeds iets als ik een tegenkom op straat.
Haar lessen:
Wie Amerikaanse Akita's goed kent, weet dat ze gekend zijn om vreemde honden niet te dulden. Bovendien hadden we Ashka veel te oud meegekregen van de kweker en kon ze ook op de hondenschool niet socialiseren, bijgevolg hadden we een uitvallende hond. Als we een hond passeerden moesten we Ashka snel aan papa geven en ook hij moest zich schrap zetten om haar onder controle te houden.
Deze lessen namen we mee, toen we onze volgende hond uitkozen. Deze keer zouden we een ras kiezen dat niet genetisch voorbestemd was om moeite hebben met andere honden, we zouden de pup kopen aan 8 weken en onmiddellijk starten met socialisatie op de hondenschool.
Zwitserse Witte Herder Shera
Wie de website en mijn Facebook pagina kent, hoort nu een belletje rinkelen. Inderdaad Shera is de mascotte van Hondenmanieren. Een super-slimme, aanhankelijke en actieve kameraad die we met zorg uitkozen. We lazen verschillende websites en boeken over de witte herder, we kozen een kweker die maar 2 rassen kweekte (zeker geen broodfok) waar we de ouders mochten zien en kregen de pup aan 8 weken mee naar huis. Een belangrijke les die we van Shera meekregen: Een ras kiezen op basis van boekjes is niet voldoende. Die prijzen meestal enkel de positieve eigenschappen aan (of misschien onthielden wij enkel de positieve eigenschappen...). Het is belangrijk om ook bij dierenartsen, trainers, hondentherapeuten en eigenaars te informeren om een vollediger beeld te hebben.
Wij hadden onderschat hoeveel fysieke beweging dit ras nodig had. We dachten dat twee wandelingen van 1u wel voldoende zou zijn en nog een paar apporteer sessies, maar Shera wist van geen ophouden en kon bijna nooit tot rust komen. Dit is nog een belangrijke les: 'Sometimes less is more'. We hebben Shera te veel stimulatie gegeven met al dat apporteren, waardoor ze er min of meer verslaafd aan raakte.
Een witte herder is een hond die spreekt tot de verbeelding. Met hun prachtig witte vacht en unieke uiterlijk stelen ze de blik van menig voorbijganger. Helaas liep ook bij de socialisatie van Shera niet alles van een leien dakje, waardoor ze liever vreemden op een veilige afstand had. Moeilijke combinatie: een prachtige hond, die vreemden niet mogen aaien. Ondertussen bestaan er prachtige initiatieven zoals Fuoh, om te signaleren dat je hond afstand wil. Destijds moesten we echter steeds op de hoede zijn, want niemand kon aan haar weerstaan.
Hoe komt het dat we met zo een goede voorbereiding toch weer op problemen stootten? Er waren verschillende vreemden die Shera onaangenaam behandelden en een slimme hond vergeet dit niet. Een trainer in de hondenschool toonde regelmatig eens voor hoe je Shera moest 'corrigeren' en tijdens een gedragstest werd ze licht getraumatiseerd. Wat we hier uit leerden is dat je niet zomaar iedereen kunt vertrouwen en dat je de juist trainer moet kiezen. Doe niets waar je geen goed gevoel bij hebt. Meermaals stelden wij ons de vraag of Shera wel iets leerde van alleen vast gebonden te worden aan een paal, maar de trainer zei dat het de enige manier was...
Doe niets waar je geen goed gevoel bij hebt.
We moeten bij de opvoeding van onze honden steeds bij ons eigen gevoel blijven, er is ergens een barometer die ons in de juiste richting wijst. Veel volwassenen leren echter te rationaliseren en dit gevoel te negeren, dit deden wij ook. Belangrijk is dat je dit gevoel zonder schaamte durft te communiceren met je trainer. Als je iemand voor je hebt die hier naar luistert en je een andere oplossing helpt te bedenken, dan zit je goed.
De eerste hond na mijn opleiding: Moes
Ik heb altijd gezegd. Als ik later een eigen houd zal houden, wordt het NOOIT een Jack Russel. Die zijn vaak hyper, blaffen, springen en je kan er niets mee aanvangen, maar dan... Ontmoet mijn eerste eigen hond: Moes de Jack Russel!
Ja zo zie je maar dat je een ras niet kunt veralgemenen. Met alles wat we meemaakten met onze vorige honden nam ik me voor een hond te adopteren. Het is niet omdat je een pup koopt dat het een onbeschreven blad is. Bovendien kan je jouw best doen, maar zijn er steeds factoren die je niet in de hand hebt. Als je een oudere hond adopteert, ligt het karakter reeds grotendeels vast, dus kan je duidelijker kiezen.
Ik herinner het me alsof het gisteren was. Ik stond aan de poort van het asiel en zag Moes in de kennel geduldig kwispelen. Ze was de enige hond die niet blafte en stond een beetje zijwaarts naar ons te kijken, een teken van hoffelijkheid. Ik zei onmiddellijk tegen mijn vriend: 'Ik denk dat ik onze hond gespot heb'. Mijn schoonmoeder was er destijds ook bij. Met twee sloegen ze in paniek: Toch geen Jack Russel! Na uitgebreide kennismaking en een wandeling zag ik enkel meer van wat ik wou: Een beleefde, tikkeltje gereserveerde, beheerste hond. Mijn vriend schonk mij gelukkig het blinde vertrouwen van haar mee te nemen. Hij wist dat ik niet zo maar een hond zou uitkiezen. Bij Moes is er weinig waar ik spijt van heb. Ze bleek alle verwachtingen waar te maken. Ze is rustig, emotioneel stabiel en een allemansvriend. Niet dat er bij haar geen incidenten plaats vonden (bvb. met loslopende honden), dat is bijna onvermijdelijk, maar ze hadden bij haar een kleinere impact wegens haar volwassen leeftijd, stabiel karakter en omdat ik haar onmiddellijk correct wist te begeleiden.
Helaas had Moes medisch niet de loterij gewonnen. Oorontstekingen volgden elkaar op, ze bleek een voedingsallergie te hebben. Na die uiterst pijnlijke en herhaalde behandelingen, kon ik Moes amper leren om haar oren goed te laten verzorgen. Deze belangrijke les neem ik mee: Leer je hond onmiddellijk zijn oren, ogen, tanden, nagels, ... verzorgen, vóór het de eerste keer pijn doet! Dit heb ik dan ook standaard opgenomen in mijn puppylessen, want dat is iets waar je niet spontaan aan denkt.
Ondertussen is ze reeds 9 jaar in ons gezin en wordt ze binnenkort 13 jaar. We hopen ze nog lang bij ons te hebben want we zijn twee handen op één buik.
