Omgaan met het verlies van je hond – Mijn rouwproces na Moes

Inleiding

Het verlies van een hond laat een enorme leegte na. Voor veel mensen is hun hond een volwaardig gezinslid, een trouwe metgezel en een bron van onvoorwaardelijke liefde. Toen ik afscheid moest nemen van mijn hond Moes – mijn “once-in-a-lifetime-hond” – werd ik overspoeld door verdriet. In deze blog deel ik hoe ik die eerste weken beleefde en hoe ik stap voor stap leerde omgaan met het gemis. Misschien vind je herkenning of steun in mijn verhaal, of kan het je helpen in jouw eigen rouwproces.

De eerste weken na het afscheid

De eerste twee weken na Moes haar overlijden waren bijzonder zwaar, zowel emotioneel als fysiek:

• Ik had voortdurend hartkloppingen

• Mijn slaap was verstoord: ik werd telkens wakker rond hetzelfde uur waarop ik haar vroeger medicatie gaf

• Ik had een stekende pijn in mijn borst

• Flashbacks naar haar laatste dag speelden zich keer op keer af

• Overal in huis zag ik haar nog liggen op haar vertrouwde plekjes – dat deed pijn

  
  

Wat hielp mij in die eerste periode?

Rouwen is persoonlijk, maar deze dingen hielpen mij:

• We ruimden haar materiaal meteen op, met uitzondering van enkele betekenisvolle voorwerpen

• We herschikten delen van het huis (een nieuw tapijt, een andere zitplaats aan tafel) om de triggers te verzachten

• Ik nam haar dekentje met haar geur bij me om te slapen

• Ik droeg voortdurend een halsketting met haar gegraveerde afbeelding, deze hou ik even vast als ik aan haar denk

• Ik bezocht het crematorium, nam afscheid met een persoonlijke brief en las die voor bij haar urne
  

Een verkorte versie van de afscheidsbrief:

"Liefste Moesje, je was mijn steun en toeverlaat. Wanneer ik verdrietig was, kon ik je gewoon vasthouden en voelde ik me beter. Dat was jouw superkracht. We waren zielsverwanten – dat zag iedereen. Je hebt me zo veel geleerd, en dankzij jou kan ik nu andere hondjes helpen. Rust zacht, mijn lieve Moes."

Ik las deze brief dagelijks opnieuw voor aan haar urne, totdat ik dat kon zonder tranen. Het hielp me om stilaan vrede te vinden met haar afscheid.

Actieve rouwverwerking

Om niet te blijven hangen in het verdriet, zocht ik actief naar manieren om te verwerken:

• Ik maakte een gedenkplekje voor haar

  

  Moes haar gedenkplekje

• Ik maakte een foto-album om de mooie momenten te blijven herinneren. Net na het overlijden dacht enkel terug aan de laatste periode waarin ze het moeilijk had. Door het album te maken dacht ik terug aan de mooie momenten waarop ze nog vol energie zat: leuke reizen die we samen maakten, rondlopen op het strand, spelen met andere honden, puzzelen ...

Het foto-album van Moes

• Ik liet een knuffel maken op basis van haar foto's – eerst confronterend, maar later een bron van troost

De op maat gemaakte knuffel

• Ik ging vaker naar buiten, thuisblijven viel me zwaar

• Ik deelde mijn ervaringen in Facebook-groepen voor mensen die hun huisdier verloren hadden

• Ik schreef een lied over Moes

• Ik kreeg veel steun uit mijn omgeving – familie, collega’s, klanten, vrienden: allemaal dierenliefhebbers die écht begrepen wat het verlies betekende

  
  

De terugkeer van hoop

Na drie weken pasten we op Bowie, een hondje dat Moes had helpen opvoeden. Zijn aanwezigheid bracht herkenning, maar ook zachtheid.

Een gesprek met een klant die ooit haar hond verloor, raakte me diep. Zij gaf aan dat het voor haar helend was om zich in te schrijven op een wachtlijst voor een pup. Dat idee liet me niet meer los.

Langzaam groeide de gedachte dat er ooit een nieuw hondje mocht komen. Eerst dacht ik weer aan een Jack Russel – uit verbondenheid met Moes. Maar dat voelde als zoeken naar haar in een ander lichaam en ik besefte: niemand kan haar vervangen.

Omdat we nu cavia’s hebben die vrij rondlopen, besloten we uiteindelijk bewust te kiezen voor een ander ras met minder jachtinstinct. We wilden een pup een eerlijke, veilige start geven én een goede match met ons gezin.

Een nieuw begin, dankzij alles wat ik van Moes leerde

Onze keuze voor een pup is geen vervanging, maar een nieuwe start. Dankzij Moes weet ik zoveel meer over honden qua gezondheid en gedrag. Ik wil alles wat ik van haar leerde doorgeven aan dit nieuwe hondje.

We plaatsten ons op een wachtlijst. Tot plots, sneller dan verwacht, het telefoontje kwam: er was een pup beschikbaar. Op 12 juni mochten we hem ophalen.

Slot: Liefde stopt niet bij afscheid

Rouwen om een huisdier is rauw en intens. Het is geen teken van zwakte, maar van de liefde die je voelde.

Grief is love with no place to go

Moes was mijn grote leermeester, mijn spiegel en mijn hart. Door mijn rouw toe te laten én actief te verwerken, kwam er na verloop van tijd ruimte voor iets nieuws – niet als vervanging, maar als voortzetting van de liefde.

In mijn volgende blog vertel ik jullie alles over het pupje dat in ons leven kwam.